İki saatçilik efsanesi Rolex ve Omega, birbirinin peşi sıra iki özel dalgıç saatini tanıttılar.
Kısa süre önce tanıtılan Omega Seamaster Planet Ocean 6000M Co-Axial Chronometer 45.5mm Ultra Deep ve çiçeği burnunda Rolex Sea-Dweller Deepsea Challenge. Yazının geri kalanında bu iki saatten UD ve DSSD-C kod adlarıyla bahsedeceğim. Her iki saatin de tek bir amacı var; en derinlere ulaşabilmek. Varlığından dahi haberinizin olmadığı deniz canlılarının yaşadığı, güneş ışığının ulaşamadığı, soğuktan iliklerinize kadar sizi donduracak derinlikler…
Her iki markanın da gayesi endüstriyel dalgıçlar için dalış saati üretmek gibi görünse de bu modellerin doğuşlarının ardında yatan ana sebebin gövde gösterisi olduğu apaçık ortada. Dile kolay, 6000 hatta 11000 metrelik derinliklerden bahsediyoruz. Evet, biri diğerinin neredeyse iki katı ancak ikisi de o kadar ekstrem değerler ki, saatlerin basınca karşı dayanımlarına dair bir karşılaştırmaya girmek, konunun özünden uzaklaşmakla eş değer olurdu.
Bahsi geçen iki modelin de üretim ve hatta tasarım hikayesinin altında inanılmaz bir bilgi birikimi ve mühendislik yatıyor. Eminim çoğu kişi her iki saatin de konfor sınırlarını aşan ebatlarından dert yanacak, onların günlük hayatta kullanılamayacak kadar iri olduğundan bahsedecektir. Neyse ki hedef müşteri kitlesi konforlu bir dalgıç saati arayan meraklılar değil.
Omega da Rolex de saatlerinin kasalarında Grade 5 titanyum alaşımlarından yararlanmış. Rolex, kendi alaşımına RLX Titanium adını verse de Omega’ya kıyasla kayda değer bir farktan söz etmek mümkün değil. İki saat arasındaki en önemli fark ise birinin titanyum bilezikle, diğerinin ise NATO tipi kumaş kayışla piyasaya sürülmüş olması. Bu fark, saatlerin bilekte yarattığı algıyı da apayrı iki noktaya götürüyor. Rolex, titanyum bileziğinin de etkisiyle tam 251 gramlık ağırlığa sahip. Öte yandan Omega, sadece 123 gramlık toplam ağırlığıyla hafifliğin kelime anlamının hakkını veriyor. Rolex, Glidelock ve dalgıç uzatma eklentili bileziğiyle dikkat çekerken, Omega Manta Ray formlu boynuzları ve sağlamlıkta boyut atlayan kumaş kayışıyla farkını ortaya koyuyor.
Kasa ebatları: sanıyorum iki saate dair en can alıcı detaylar bu noktada yatıyor. Rolex, 50mm çapında ve 23mm kalınlığında kasaya sahip. Omega ise 45.5mm çapında ve 18.1mm kalınlığında kasasıyla, Rolex’e kıyasla, çok daha konforlu ve kullanışlı bir görüntü/hissiyat vadediyor.
Her iki saat de “kurşun geçirmez” sağlamlıkta kalın safir kristal camlarla, aşırı yüksek su geçirmezlik değerlerini destekliyorlar. Evet, Rolex 11000M, Omega ise 6000M kadar su geçirmiyor. İki saat arasındaki ekstrem dayanım farkı pratikte pek bir anlam taşımıyor. Haliyle, makalenin başında da bahsettiğim gibi, bu kıyastan bir kazanan çıkarmayı anlamlı bulmuyorum.
Her iki saatin kadranı da ISO 6425 dalış saatleri standartları doğrultusunda, maksimum görünürlük esasına göre tasarlanmış ve üretilmiş. Elbette, markaların kendine has tasarım ögelerinden bolca esinti görmek mümkün, her iki modelde de. Saatlerin ikisi de tarih komplikasyonuna sahip değil. Doğrusu, bu derinliklerdeyken acaba bugün ayın kaçıydı sorusunun aklınıza geleceğini hiç zannetmiyorum.
Omega, UD modelini birkaç farklı renk kombinasyonuyla piyasaya sürdü ve aynı saat dilendiği takdirde paslanmaz çelik kasa ve bilezikle de satın alınabiliyor. Öte yandan Rolex’in DSSD-C modeli için titanyum harici bir kasa/bilezik alternatifi bulunmuyor.
